Posted on August 24, 2020

Τι μου έμαθαν τα τζιτζίκια

Όλα μπορούν να σε επηρεάσουν με τον τρόπο που ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ!!!

Την ώρα που έσερνα βαριεστημένα τη βαλίτσα μου προς το αυτοκίνητο, ένα από τα ροδάκια της, αποφάσισε, πως δε θέλει να κάνει του χρόνου διακοπές μαζί μου. Πήρε λοιπόν το δρόμο του και εγώ ακάθεκτη συνέχισα το δικό μου! Εκείνη ακριβώς η στιγμή ήταν, που η δημοφιλέστερη φθινοπωρινή ερώτηση ξεπήδησε στο μυαλό μου. Πώς περάσατε φέτος το καλοκαίρι;
Κοντοστάθηκα… Θυμήθηκα , εκείνο το πικρό συναίσθημα που είχα νιώσει, τις πρώτες μέρες των διακοπών. Βλέπετε, πολύ νωρίς ήρθα αντιμέτωπη με μία ιστορία που με συγκλόνισε! Όλα όσα έμαθα, εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ, γέμισαν τόσο αναρχικά το μυαλό μου, που μέσα σε λίγα λεπτά συνέβη το ακατόρθωτο. Όλες οι υποχρεώσεις, που αδιάκριτα με είχαν συνοδέψει, ακόμη και στις διακοπές μου, εξορίστηκαν.
Τα τρία πρώτα βράδια στην αυλή της αγροικίας που φιλοξενούσε την ζωηρή μου οικογένεια, έβρισκα νεκρά τζιτζίκια, για την ακρίβεια, γινόμουν μάρτυρας του αιφνίδιου θανάτου τους. Αυτό πέραν της θλίψης που μου προκάλεσε, μου ξύπνησε την έμφυτη περιέργεια μου. Έπρεπε να ανακαλύψω τι συμβαίνει. Φυσικά σαν σύγχρονος άνθρωπος, σαν μάνα του 2020 έκανα το αναμενόμενο! Το googleάρισα και… Σοκ!
Τα τζιτζίκια, με τη μορφή που τα γνωρίζουμε, ζουν μόλις λίγες εβδομάδες!!! Τραγουδούν ασταμάτητα για να προσελκύσουν το ταίρι τους, γονιμοποιούνται, γεννούν και πεθαίνουν! Τοποθετούν τα αυγά τους μέσα στους βλαστούς των δέντρων. Στο τέλος του καλοκαιριού μέσα απ’ αυτά ξεπροβάλουν οι προνύμφες. Με οδηγό το ένστικτό, κατεβαίνουν από τα δέντρα, κάνουν τρύπες στο χώμα κι εκεί στο σκοτάδι και την απομόνωση, περιμένουν υπομονετικά να γίνουν νύμφες. Τα υπέροχα αυτά πλάσματα, για μία μόνο 20 ήμερη, καλοκαιρινή περιοδεία, προετοιμάζονται θαμμένα μέσα στη γη για 4 έως 17 χρόνια!!!
Τα καλοκαίρια της ανθρωπότητας είναι μουσικά επενδυμένα με το τραγούδι ενός μελλοθάνατου γλεντζέ! Ενός ακούραστου, αδιαμαρτύρητου τροβαδούρου! Και όλα αυτά τα παραμύθια που ακούμε από παιδιά, ότι δήθεν τεμπελιάζουν. Όλη αυτή η λάσπη; Γιατί; Δεν φτάνει αυτή που ήδη τα σκεπάζει τόσα χρόνια! Στεναχωρήθηκα, πληγώθηκα και θύμωσα. Με έπνιξε μέσα μου η αδικία του καημένου του τζίτζικα. Ήθελα να αποκαταστήσω τη φήμη του και να καταλάβω το λόγο που η μάνα Γη επέλεξε αυτή τη ζωή για το συμπαθές έντομο.
Δεν έμεινα εκεί, χρόνο είχα, οπότε με έπιασαν και οι μεταφυσικές μου ανησυχίες. Μήπως και το δικό μας πέρασμα στη Γη είναι σαν αυτό του τζίτζικα; Μήπως ζούμε αιώνες στο σκοτάδι και η ζωή μας είναι η μόνη ευκαιρία για λίγες στιγμές στο φως; Την εκμεταλλευόμαστε;
Λίγες μέρες μετά και ενώ δρόσιζαν κάθε μου κύτταρο τα καταγάλανα νερά της λακωνικής θάλασσας, ήρθαν όλες οι απαντήσεις…
Ξέχνα σε παρακαλώ όσα σου έγραψα. Ξέχνα σε παρακαλώ όσα έμαθες ή ήδη γνώριζες για τα τζιτζίκια. Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε μαζί μου… Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα σκουλήκι, ένα άσχημο, μοναχικό σκουλήκι. Το σιχαίνονταν, το απέφευγαν και το υποτιμούσαν… Μέσα του βαθιά ήξερε πως αυτό δεν του άξιζε. Ήξερε πως άλλως ήταν ο σκοπός της ζωής του. Ορκίστηκε πως θα τον ανακαλύψει και θα μοιραστεί με όλους το χάρισμα του. Ακόμη και με τους εχθρούς του. Για χρόνια προσπαθούσε να καταλάβει, προσευχόταν και έψαχνε το δρόμο. Κατάφερε να βγει από το χώμα και να αντικρίσει για πρώτη φορά το φως της ημέρας. Γνώρισε τα δέντρα και τα φυτά. Αγωνίστηκε να σκαρφαλώσει πάνω τους. Μια μέρα έφτασε ψηλά, στο πιο ψηλό κλαδί ενός δέντρου. Αντίκρισε τον ήλιο, τον καταγάλανο ουρανό, τη θάλασσα. Θαύμασε τα πουλιά, και ανακάλυψε και τα δικά του φτερά. Τώρα πια ήταν ένα σκουλήκι που πετάει! Κι όμως, δεν του ήταν αρκετό, ήθελε κάτι παραπάνω. Έμαθε να τραγουδάει, συγχρονίστηκε με τους ήχους της γης. Γνώρισε τον έρωτα και άφησε κληρονομιά στη γενιά του τα ταλέντα του. Τα σκουλήκια που γεννήθηκαν από ΑΥΤΟ το σκουλήκι ήξεραν να πετούν και να τραγουδούν. Ο άνθρωπος τα ονόμασε τζιτζίκια και έμελε να συντροφέψουν τις καλοκαιρινές του αναμνήσεις.
Ο τζίτζικας καλέ μου άνθρωπε δεν είναι εργάτης, είναι καλλιτεχνάρα! Δε προλαβαίνει να μαζέψει ψίχουλα, γιατί πολύ απλά προτιμάει να δίνει χαρά σε αυτούς που το κάνουν. Δε χτύπησε ουδέποτε τη πόρτα του μέρμηγκα. Προτίμησε να πεθάνει δημιουργώντας τέχνη, τραγουδώντας στο θεό, χαρίζοντας μας το ταλέντο του!
Ο τζίτζικας είναι η απόδειξη ότι όλα μπορούν να συμβούν και ότι όλα μπορούν να σε επηρεάσουν με τον τρόπο που ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ!!
Με αυτή τη σκέψη να συνοδεύει τις μέρες των διακοπών μου. Ένα πολύτιμο δώρο είχε μπει στη ζωή μου. Η επιλογή να βλέπω σε όλα την ομορφιά!
Αυτό το καλοκαίρι τα τζιτζίκια έγιναν οι influencers μου. Μου έδειξαν τον δρόμο για better living!
Άκουσε τα… ακόμα κάποια τραγουδάνε, θαρρείς μου υπαγορεύουν! Ευγνωμοσύνη τους χρωστώ!

Newsletter