μου αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα και να ταξιδεύω. λατρεύω να είμαι με ανθρώπους και να μοιράζω με αγάπη μέσα από τα μαγειρέματά μου τη φροντίδα μου γι’ αυτούς. Και προσπαθώ μέσα από την ομοιοπαθητική και τις εναλλακτικές θεραπείες να προσφέρω ανακούφιση και ίαση σε όσους επιλέγουν αυτό το δρόμο. προσπαθώ να αγαπήσω τον εαυτό μου και να εξελιχθώ στην καλύτερη εκδοχή του
Κανενός η ζωή δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε λίγες αράδες. Όταν δε είναι και φορτωμένη με δύσκολες καταστάσεις αυτό γίνεται αδύνατο. Υπάρχουν λέξεις όπως ντροπή, αμηχανία, ανησυχία, απελπισία, απόγνωση, αποστροφή, φόβος, θυμός και άλλες τόσες που μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που πάσχει από κάποια ασθένεια, όπως και λέξεις όπως περιέργεια, λύπηση, αδιακρισία, αμηχανία, αηδία και απομακρυνση που μπορούν να σκιαγραφήσουν την ανταπόκριση των άλλων απέναντι σε έναν πάσχοντα. Δεν είναι όλες οι ασθένειες ίδιες. Κάποιες τις περνάς και μπορείς να τις κρύψεις, από σένα και από τους άλλους. Κάποιες όμως ουρλιάζουν πως κάτι δεν πάει καλά . Όπως η ψωρίαση. Που όσο και να θες να την κρύψεις κατω από μακριά μανίκια , παντελόνια, φουλάρια, make up και οτιδήποτε άλλο υπάρχει διαθέσιμο, δεν μπορείς. Γιατί σκάει μύτη στα δάχτυλά σου, στην άκρη του βλέφαρου σου που δεν μπορείς να το ανοίξεις το πρωί και τρυπώνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου.
Και γίνεσαι αυτή που την κοιτάζουν περίεργα μην τολμώντας να την ρωτήσουν τι έχει, αν και το βλέμμα τους το έχει ήδη κάνει , ή που την ρωτάνε απροκάλυπτα στα καταστήματα και στο δρόμο τι είναι αυτά τα σημάδια και οι πληγές πάνω της. Είσαι αυτή που δε θέλουν να σε αγγίξουν ή αυτή που την λυπούνται. Και κάπως έτσι χάνεις την ταυτότητα σου. Δεν τους κατηγορείς γιατί και συ κοιτάζεσαι με αποστροφή και θυμό στον καθρέφτη. Και νιώθεις αδικημένη γιατί πρέπει να ζεις μ αυτό. Γιατί νιώθεις ενοχές και φόβο πως μπορεί να το πέρασες στο παιδί σου. Γιατί δεν βρίσκεις ρούχα να φορέσεις, γιατί δε θες να σε βλέπουν γυμνή στη θάλασσα ή στο κρεβάτι, γιατί έχεις κουραστεί να πλένεις ματωμένα σεντόνια και ρούχα, να σκουπίζεις κάθε μέρα τα άσπρα συννεφάκια από νεκρά κύτταρα που σαν χιόνι πέφτουν παντού, γιατί έχεις βαρεθεί να δοκιμάζεις φάρμακα και να πασαλείφεσαι με κρέμες παντού και να καταπιέζεις με κάθε τρόπο αυτό που το σώμα σου ξερνάει, και που δέκα χρόνια ψυχανάλυσης δεν κατάφεραν να εντοπίσουν.
Και μετά είναι και κάποιες λίγες στιγμές που κάποιος σε κοιτάζει στα μάτια γι αυτό που είσαι και βλέπει πέρα από το φυσικό σου σώμα. Γιατί όταν σε χαϊδεύει ο ήλιος στη θάλασσα ή νιώθεις το θαλασσινό νερό να σε τσούζει καταλαβαίνεις πως υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να σε θεραπεύσουν. Και όταν βρεις παρηγοριά στην ομοιοπαθητική που προσπαθεί να γιατρέψει την αιτία, βλέπεις να μαλακώνουν τα εκζέματά σου και ο εσωτερικός σου πόνος. Και ψάχνεις να καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει η αρρώστια σου, τι πρέπει να αλλάξεις στη διατροφή σου, στον τρόπο ζωής σου και ποιος μπορεί να γίνει σύμμαχός σου σ αυτόν τον αγώνα. Αν είσαι πολύ τυχερή μπορεί κάποιος να στα χαϊδέψει και να στα φιλήσει και να σου πει πως είναι δικά του και θα τα αγαπάει για πάντα. Και τότε ίσως ξεκινήσει η πραγματική σου θεραπεία, γιατί καμιά δύναμη σε αυτό το σύμπαν δεν είναι μεγαλύτερη από την αγάπη.
Follow Us!