Ξυπνάω το πρωί αξημέρωτα ακόμη, συνήθεια από τα μικράτα μου. Πάντα λάτρευα το πολύ πρωί, την ησυχία και ηρεμία της αυγής, το νέο αυτό ξεκίνημα γεμάτο ευκαιρίες. Έτσι ακριβώς βλέπω την κάθε μέρα. Σαν δώρο, σαν νέα αρχή.

Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα πολλά πράγματα δεδομένα, με πρώτο απ’όλα την υγεία μου και την ίδια την ζωή μου, σαν να μου ανήκε δικαιωματικά όλος ο κόσμος. Τι ωραία που ήταν να νιώθει κανείς άτρωτος! 

Όσο περνάει ο καιρός όμως, αποκτώ διαφορετικό τρόπο σκέψης. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω, με άλλα μάτια από εκείνα της τρελής εφηβείας, τα ίδια πράγματα. Κι ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό που είμαι καλά εγώ και η οικογένειά μου.

Η ευγνωμοσύνη είναι μαγική, ξεφεύγει από τους καλούς τρόπους που μάθαμε από μικρά παιδιά. Η λέξη “ευχαριστώ” που λέμε αυτόματα και χωρίς πολλή σκέψη, δεν αρκεί για να περιγράψει το πραγματικό μέγεθος του συναισθήματος αυτού. Δεν σημαίνει πως η ζωή μας είναι τέλεια και μας τα έχει φέρει όλα δεξιά, αλλά επιλέγουμε να δούμε τα θετικά, όσα κι αν είναι αυτά, λίγα ή πολλά. Σημαίνει ότι δείχνουμε εκτίμηση στο γεγονός ότι η ζωή μας αξίωσε να φτάσουμε εδώ που είμαστε, με όλους τους αγώνες και τα κατορθώματά μας. Με λίγα λόγια, η ευγνωμοσύνη είναι φιλοσοφία ζωής.

Συνήθως για να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη, χρειάζεται να περάσουμε μια δοκιμασία, μια δύσκολη περίοδο. Πάει κάπως έτσι: Στην αρχή είμαστε συναισθηματικά κακομαθημένοι και αισθανόμαστε μονίμως αδικημένοι από όλους, τίποτα δεν είναι αρκετό και θέλουμε συνεχώς περισσότερα, είμαστε συνεχώς μέσα στην μίρλα και στο παράπονο ( πχ, δεν μου αρέσει το σπίτι μου, τα μαλλιά μου, τα αυτιά μου, η μύτη μου είναι μεγάλη, τα δάχτυλά μου είναι στραβά, δεν έχω τίποτα να βάλω, οι συνάδελφοι μου είναι εναντίον μου, ο διευθυντής στριμμένος,οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν, το αυτοκίνητό μου είναι παλιό και όλα μου πάνε χάλια!).

Κάποια στιγμή όμως βλέπουμε τα σκούρα, συναντούμε αναποδιές και δυσκολίες – γιατί έτσι είναι η ζωή – και αναθεωρούμε τα πάντα. Όταν συνέλθουμε από ό,τι μας ταλαιπώρησε, αισθανόμαστε πραγματική ευγνωμοσύνη για τα καλά της ζωής μας. Στερνή μου γνώση, να σ΄είχα πρώτα. 

Γι’ αυτό λοιπόν, κάθε νέα λευκή τρίχα, κάθε καινούρια γραμμή στο πρόσωπό μου, σημαίνει ότι ζω άλλη μια μέρα. Κι η ζωή, όσες δυσκολίες και να φέρει, είναι πολύ γλυκιά. Λέω ένα τεράστιο “ευχαριστώ” που μπορώ και καταλαβαίνω τον εαυτό μου κάθε μέρα και περισσότερο, που μπορώ και αναγνωρίζω τα λάθη μου, αλλά και τα λάθη των άλλων. Που κοιτάζω στον καθρέφτη και όχι μόνο αγαπώ αυτό που βλέπω, αλλά είμαι και περήφανη γι’ αυτό.

 

Newsletter