Η ευγενής τέχνη του να μην δίνεις δεκάρα

Αν σου θυμίζει τίτλο βιβλίου, σωστά σου θυμίζει. Αν βέβαια δε το έχεις ήδη διαβάσει, είναι λογικά να περιμένεις ότι η συζήτηση αφορά  ένα είδος αιώνιας αδιαφορίας και ψυχρότητας.  Όμως, εδώ είναι που θα σε στεναχωρήσω, γιατί η πρόβλεψή σου δεν είναι σωστή.

Το να μην δίνεις δεκάρα  δεν σημαίνει να είσαι αδιάφορος. Σημαίνει ότι επιλέγεις για ποια πράγματα πρέπει να νοιαστείς.

Άλλωστε είναι κομμάτι της βιολογικής μας κατασκευής να νοιαζόμαστε συνεχώς για κάτι. Απλά, με τη νέα μας καθημερινότητα, συνδεδεμένοι διαρκώς σε διάφορες συσκευές, είμαστε διαρκώς ανάμεσα στο “νοιάζομαι για τα πάντα” και “δε με νοιάζει τίποτα” οπότε ερχόμαστε να ρωτήσουμε ξανά: Τελικά, για ποια πρέπει να νοιάζομαι;

Γι’ αυτά που έχουν πραγματικά αξία. Σαν να φτιάξεις μια λίστα, η οποία μπορεί να ξεκινάει ως εξής:

• Τους πραγματικούς μας φίλους, αυτούς που είναι σαν δεύτερη οικογένεια για εμάς, αυτούς που στις δύσκολες στιγμές ήταν εκεί, ακόμη και όταν χωρίσαμε με τον Σάκη ή την Μαρία ( κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική) κάθονταν μαζί μας ώρες ατελείωτες ακούγοντας ξανά και ξανά τα ίδια χωρίς να βαριούνται  ή να παραπονιούνται.
• ΟΧΙ, για αυτούς, που θα σχολίαζαν τα μαλλιά μας ή το ντύσιμό μας με το άσχημο black χιούμορ τους όπως το αποκαλούσαν, για να μην τους παρεξηγήσουμε υποτίθεται.
• ΟΧΙ, για τους τοξικούς συναδέλφους στην δουλειά, που για να νιώσουν αυτοί καλύτερα με τον εαυτό τους, κοιτούσαν πώς να μας μειώσουν  και να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα με τον εαυτό μας.
• Όμως ΝΑΙ, πρέπει να νοιάζόμαστε για την οικογένεια μας, γιατί σε αυτήν πάντα θα υπάρχει αυτή η  ανιδιοτελής αγάπη που δύσκολα την βρίσκεις αλλού.
• Και τέλος για την υγεία και την ευεξία μας, γιατί τελικά, αν δεν είσαι εσύ καλά, τίποτα δεν θα είναι καλά.

Άρθρο εμπνευσμένο από το βιβλιο The subtle art of not giving a F**K του Mark Manson. Αν το έχεις ήδη διαβάσει, στείλε μας την κριτική σου, για τη νέα μας στήλη The Book Club!

Ζωή Μαντζιώρη