Να ανθίζεις σε οποιεσδήποτε συνθήκες 🌸

Όταν δεν είμαι καλά, μ’ αρέσει να παίρνω τα βουνά! Φοράω τα αθλητικά μου παπούτσια, δένω σφιχτά τα κορδόνια τους και ξεκινάω την πεζοπορία. Από προσωπική ιδιοτροπία, απολαμβάνω τη διαδρομή περισσότερο όταν είναι ανηφορική. Η ένταση της προσπάθειας που καταβάλω, σε συνδυασμό με τον αργό ρυθμό, που μου επιβάλει η ίδια η ανηφόρα, κάνουν την εμπειρία λυτρωτική. Ειδικά τη στιγμή που φτάνω, μετά κόπων και βασάνων, στην κορυφή, δανείζομαι το ρόλο του survivor και για μερικές στιγμές επιτρέπω στον εαυτό μου, να νιώσει την ηδονή της υπέρβασης! Στην μοναξιά της φύσης, για λίγα μόνο λεπτά, αφήνομαι να είμαι ένας άνθρωπος που υπερνικάει τα εμπόδια και τη κούραση. Ένας άνθρωπος που ξεπερνάει τις δυνατότητες του, για να πετύχει το στόχο του!

Εκεί ψηλά στο βουνό, στην αγκαλιά του ουρανού, αντίκρισα μία ομορφιά από αυτές που αποζητώ, για να εμπνέομαι, για να παίρνω δύναμη να συνεχίζω, για να μη ξεχνάω το θαύμα της ζωής. Χρωματιστά, ανθισμένα λουλουδάκια σκόρπια εδώ και εκεί. Ανάμεσα σε πέτρες στη μέση του χωματόδρομου, στις σχισμές των βράχων, κάτω από θάμνους. Ριζωμένα στα πιο παράξενα, στα πιο ακατάλληλα σημεία κι όμως τόσο ντελικάτα, σαν βόρειο Ευρωπαίες τουρίστριες. Μα πώς, είναι τέλη Σεπτέμβρη. Ο καιρός έχει κρυώσει αρκετά, οι πρώτες βροχές έχουν ήδη πέσει. Τι σόι λουλούδια είναι αυτά που αψηφούν την αλλαγή της εποχής και ανθίζουν στις προκαταβολές του χειμώνα. Το έξυπνο κινητό μου, θα μου λύσει την απορία για τη ταυτότητα του άνθους. Όχι, δεν το googleάρισα. Σαν γνήσια Ελληνίδα κόρη, πήρα τηλέφωνο να ρωτήσω τη μαμά μου!

Ώστε κυκλάμινα αναφωνώ! Με μισάνοιχτο το στόμα, σαν πρωτοετής της γεωπονικής στην πρώτη του εργασία, συνεχίζω να τα επεξεργάζομαι. Έμοιαζαν εύθραυστα σαν μεσαιωνικές πριγκίπισσες κι όμως έκρυβαν το θάρρος φεμινίστριας του ‘60. Σε αυτό το υψόμετρο όρθωναν το ανάστημα τους, σε ένα κλωναράκι τόσο δα και αντί να τα τρομάζει η σκληράδα τον βράχων, αυτά φύτρωναν ανάμεσα τους, σαν να ήθελαν να προστατευτούν από τη δύναμή τους. Έψαχνες να βρεις το χώμα που τα τάιζε. Τόσο άφθονο γύρω τους κι όμως, αυτά είχαν επιλέξει να ανθίσουν, εκεί που θαρρείς δεν υπήρχε, ούτε κόκκος. Τι σθένος, τι περηφάνια, τι δύναμη!

Εκείνη τη στιγμή κανένα «ΔΕ ΜΠΟΡΩ» δεν βρίσκει χώρο στο μυαλό μου. Η ανάβαση, ο ιδρώτας και τα κυκλάμινα, έχουν αφήσει πίσω τους κάθε αρνητική σκέψη που με είχε οδηγήσει ως εδώ. Εκεί, στη γαλήνη της φύσης νιώθω ξέγνοιαστη , αισιόδοξη, ήρεμη ξανά.

Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους. Δεν μπήκα όμως καν στο δίλημμα. Φυσικά και δεν τα έκοψα! Δεν είχα το δικαίωμα, να στερήσω σε μια στιγμή, με την ανθρώπινη καπηλεμένη υπεροχή μου, αυτό που με τόση σοφία η φύση δημιούργησε. Τα φωτογράφισα, γέμισα την καρδιά μου ευγνωμοσύνη και αποχώρισα. Πήρα τον κατήφορο και μαζί τις σκέψεις μου και το μάθημα ζωής. Να πορεύομαι σαν κυκλάμινο! Οφείλω στον εαυτό μου και τον δημιουργό μου, να ανθίζω σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Να μη χρειάζομαι μπαξέδες και ιδιαίτερες φροντίδες. Η δύναμη της ψυχής μου, μια ηλιαχτίδα και κάνας «ανθρώπινος βράχος» που και που, να μου αρκούν!!!

Διάβασε τα άλλα άρθρα της Τώνιας Καψοκόλη, στη δική της στήλη, “Νιώσε Καλά”

Τώνια Καψοκόλη

Νιώθω ευτυχισμένη που ανήκω στις υπηρεσίες της λευκής σελίδας, νιώθω
ευγνωμοσύνη κάθε φορά που καταφέρνω να τις γεμίσω…
Κάθε άρθρο είναι ένα ταξίδι με προορισμό το συναίσθημα σου…