Οι μελετητές του εγκεφάλου έχουν διαπιστώσει ότι όταν μια σκέψη (που είναι μια διαδρομή μηνυμάτων ανάμεσα στους νευρώνες στην πραγματικότητα) την κάνουμε πολλές φορές, η διαδρομή αυτή καλύπτεται από ένα σκληρό περίβλημα, σαν να λέμε “τσιμεντώνεται”. Για παράδειγμα, κάθε φορά που παίρνει το λόγο εσωτερικός σου κριτής, είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Όπως υποστηρίζει ο ψυχίατρος Dr. Rick Handson, το μυαλό λειτουργεί σαν βέλκρο για τις αρνητικές σκέψεις και σαν τεφλόν για τις θετικές .Έχουμε όλοι τη βαθιά πεποίθηση ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι- λες κι υπάρχει περίπτωση αυτό να το επιτύχει ο οποιοσδήποτε- και πιέζουμε τον εαυτό μας να ανταποκριθεί σε κοινωνικά standards, και να τα καταφέρνει σε όλα. Αναπόφευκτα, ο εσωτερικός κριτής μας ανασύρει σε κάθε ευκαιρία όλα και λάθη, τις αποτυχίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίσαμε, για να μας πείσει ότι δεν είμαστε “αρκετά καλοί”.
Όλη αυτή η πίεση από μέσα προς τα έξω έχει ως αποτέλεσμα μια μόνιμη ένταση και την πλήρη αδυναμία μας να αφεθούμε πλήρως, χωρίς ενοχές ή δεύτερες σκέψεις. Η φωνή μέσα μας θα πεταχτεί και θα μας θυμήσει ότι έχουμε δουλειά και δεν πρέπει να τεμπελιάζουμε, ότι η επιτυχία που γιορτάζουμε δεν είναι δα και τόσο μεγάλη, ότι αντί να χασομεράμε πρέπει να βάλουμε γρήγορα τον επόμενο στόχο. Από κάτι τέτοια έχουμε ξεχάσει να χαλαρώνουμε και χρειαζόμαστε apps και καθοδήγηση για να αδειάσει, έστω και λίγο το μυαλό μας.
Διάβασε μια ωραία ιστορία για τον εσωτερικό κριτή και τα βότσαλα
Πάντως, διαβάσαμε ένα trick, σε μια σελίδα που ασχολείται με τέτοια apps, γύρω από την ενσυνειδητότητα (mindfulness). Αυτό που προτείνει είναι το εξής:
Δώσε στον εσωτερικό σου κριτή όνομα και ιδιότητα, φτιάξε μια persona με την ιστορία της. Μπορεί να είναι γυναίκα ή άντρας, μπορεί να είναι δικηγόρος ή barista, μπορεί να έχει οικογένεια ή να είναι single. Όπως λέει το άρθρο, μπορεί να τη λένε Κρουέλα, να ασχολείται με τις τέχνες και να ζει μόνη της. Ή να είναι ένα κακομαθημένο παιδί που το λένε Άλφρεντ και ξέρει μόνο να φωνάζει και να προσβάλει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αυτό το κόλπο σου επιτρέπει να δώσεις μια πιο πραγμαντική υπόσταση. Επειδή το μυαλό μας γνωρίζει ότι “συζητήσεις γίνονται μόνο μεταξύ ανθρώπων” -ή άλλες κατηγορίες που στο μυαλό μας ισοδυναμούν με ανθρώπους, όπως πχ τα σκυλιά μου- αυτό είναι το πρώτο βήμα για να μπορέσεις να αντιμιλήσεις στον εσωτερικό σου κριτή. Και, να κάνεις χώρο ώστε σε μια εντελώς συναισθηματική διαδικασία να χωρέσει και η λογική.
Από εδώ και πέρα, και επειδή το άρθρο το βρήκαμε σε mindfulness blogs, καταλαβαίνεις ότι μπαίνουμε σε περιβάλλον ενσυνειδητότητας. Που σημαίνει ότι την στιγμή που ο εσωτερικός κριτής αρχίζει τα δικά του, εσύ παίρνεις μια ανάσα, ήρεμα κι ωραία και απλά “διαπιστώνεις” ότι “Α, ήρθε ο Άλφρεντ”. Τον αφήνεις να πει, προσπαθώντας να μην χάσεις την συγκέντρωσή σου, και μετά, παίρνεις το λόγο. Δεν απευθύνεσαι σε αυτόν, τόσο, αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό. Για να θυμήσεις, αυτό που λέγαμε για την αυτο-συμπόνοια, ότι κάνεις το καλύτερο που μπορείς και κανένας κριτής δεν θα κλονίσει τη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου. Και, ότι προσπαθείς, κάθε μέρα και περισσότερο να γίνεις όσο καλή/ καλός αποφασίσεις. Εσύ, όχι ο φανταστικός σου (κακός) φίλος.
Για να πω την αλήθεια, προσπαθώ να το εφαρμόσω, και, ομολογώ ότι το να δώσω ονοματεπώνυμο και ιστορία, σαν να τον έκανε λιγότερο τρομακτικό τον μπαμπούλα. Απλά, δεν είμαι ακόμη σε αυτό το (υπέροχο μάλλον) σημείο, να καταφέρνω την στιγμή που έχουν βγει τα μαστίγια, να σκεφτώ “σώπα τώρα, μιλάει το παιδί”.
Αγαπώ τη δράση και απολαμβάνω τις αλλαγές. Εμπνέομαι από τις ιστορίες των ανθρώπων και δεν σταματώ να μαθαίνω και να εκπαιδεύομαι.
2 Replies to “Εσύ, ο εσωτερικός σου κριτής κι ένα trick”
Comments are closed.