Λένε πως οι άνθρωποι είμαστε προσαρμοστικά όντα, και πρέπει να έχουν δίκιο αν αναλογιστεί κανείς την επιβίωσή μας πάνω στον πλανήτη- και ότι τώρα βρισκόμαστε σε καραντίνα. Για να μην πάμε μακριά, φτάνει να αναλογιστούμε τα όσα συνέβησαν στη χώρα μας από το 2010, κι όμως κάπως προχωρήσαμε. Με θυσίες και με επιλογές.
Υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι είμαστε όντα της συνήθειας (aka creatures of habit για να ακούγεται πιο fancy) –ότι μας αρέσει η ρουτίνα και ότι με ζέση ακολουθούμε μία.
Hoping in and out
Η πραγματικότητα είναι κάπου ανάμεσα στα δύο για ‘μένα. Βγαίνουμε από μια ρουτίνα και προσαρμοζόμαστε σε μια άλλη σχεδόν σε όλη μας τη ζωή, είτε εξ’ ανάγκης είτε εξ’ επιλογής.
Εξ’ ανάγκης κλείνουμε ένα μήνα σε «καραντίνα». Για κάποιους αυτό δεν μεταφράζεται σε καμία αλλαγή. Κάποιοι πηγαίνουν στην εργασία τους, ζουν χωρίς οικογένεια, δεν έχουν παιδιά να υποστηρίξουν εκπαιδευτικά στο σπίτι, έκαναν delivery και πριν, κάνουν και τώρα, και οι προσαρμογές στην καθημερινότητά τους μπορεί να είναι μικρές. Στο συναίσθημά τους ίσως είναι μεγαλύτερες.
Για κάποιους άλλους «καραντίνα» σήμανε εγκλεισμός, σήμανε ένα «χαλάκι» που έφυγε κάτω από τα πόδια τους, τηλεργασία, οικογένεια 24/7, γυμναστική στο σπίτι, δουλειές και καθαριότητες 24/7. Και για κάποιους πλήρης απομόνωση και, δυστυχώς, επιπλοκές στην υγεία τους.
Κάποιοι, μέσα σε ένα μήνα, αισίως χτίσαμε νέες ρουτίνες και αισίως δεν είμαστε αποσβολωμένοι μπροστά σε μια νέα κατάσταση, δύσκολη (υπάρχουν, πάντα, και αυτοί οι φίλοι μας, γείτονες, γνωστοί μας και άγνωστοι, που ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που μας συνέβη).
Η αξία της ρουτίνας
Ανήκω στην κατηγορία που έφτιαξε νέες ρουτίνες. Για την ακρίβεια, έδρασα προτού το «χωνέψω». Εν ολίγοις, άμεσα έχτισα μια νέα δομημένη καθημερινότητα με αυστηρούς όρους (έχε γεια ψυχαναγκασμέ) που να χωράει την εργασία μου, το σπίτι, τη διατροφή, τη σχέση μου, την καθημερινή μου δραστηριότητα, προτού «χωνέψω» γνωστικά και συναισθηματικά αυτό που μας συνέβη.
Οι πρώτες στεναχώριες (με τη διπλή έννοια: θλίψη και στενότητα του χώρου) με βρήκαν αφού είχα μπει στη νέα μου ρουτίνα. Και ίσως η νέα ρουτίνα ήταν η «άγκυρα» για να συνεχίσω με μια καθημερινότητα.
Ακούω στις ειδήσεις πως σε ένα περίπου μήνα, και αν είμαστε φρόνιμοι, θα έχουμε σταδιακά επιστρέψει στην «παλιά ζωή». Το κατά πόσο θα είμαστε όπως «παλιά» θα το δείξει ο χρόνος. Όμως, θέλω να παραδεχτώ ότι το cabin fever μου, αυτή η στενότητα του χώρου μου, η νέα μου ρουτίνα πρόλαβε μάλλον να γίνει το νέο δίχτυ ασφαλείας μου. Και ξαφνικά μου αρέσει.
Θέλω ή πρέπει να μου αρέσει λίγη σημασία έχει. Αλλά μου αρέσει μάλλον γιατί κάθε μέρα ξυπνάω και «υποτάσσομαι» σε αυτή. Ηδονή ή απόλαυση (ένα «τραβάτε με κι ας κλαίω», όπως θα έλεγε ένας ψυχαναλυτής μάλλον) δεν το έχω αποκωδικοποιήσει ακόμη. Το ρήμα «αρέσει» το χρησιμοποιώ κατ’ εφημισμόν εν προκειμένω, αφού υποτάσσομαι και στα όρια της ίδιας της γλώσσας, για να περιγράψω αυτό που βιώνω.
Το νέο πρότζεκτ
Κάπως έτσι, βρίσκω εαυτόν αντιμέτωπο με νέα συναισθήματα τώρα. Με το άγχος της επιστροφής στην πρότερη κατάσταση. Πώς θα ξε-γίνουμε σπιτόγατες; Πώς θα ξανατραβιέμαι πρωί πρωί με τα μέσα στο γραφείο; Πώς θα πηγαίνω γυμναστήριο 20 λεπτά μακριά από το σπίτι μου όπως παλιά; Πώς θα κάνω yoga ξανά μαζί με άλλους; Πώς θα βγαίνω και θα γυρίζω αργά για να ξυπνήσω κουρασμένη την επόμενη ημέρα;
Ακούγεται υπεβολικό; Είναι, πάντως, πραγματικό. Είναι το άγχος της εξόδου από τη νέα μου ρουτίνα, μια έξοδο που αυτή τη φορά περιμένω να συμβεί και δεν θα με βρει ξαφνικά. Το Cabin Fever Exit έχει αρχίσει να γίνεται το νέο πρότζεκτ στο πίσω μέρος του μυαλού μου, και μου προκαλλεί μια νέα… στενότητα. Έχω ένα μήνα να το επεξεργαστώ, βέβαια. Και ευτυχώς έχω υποστήριξη σε αυτό.
#ΒγαινουμεΑποΤοΣπιτι
Είναι μια πραγματικότητα, κάτι που μου συμβαίνει και μου έχει ξανασυμβεί. Όταν, λόγου χάρη μετακόμιζα στο εξωτερικό. Ή όταν επέστρεφα στην Ελλάδα. Ήξερα ότι και πάλι οι ρουτίνες μου θα αλλάξουν και αγχωνόμουν γι’ αυτό. Αισίως δεν είναι «βαρύ» αυτό το άγχος σε ‘μένα, μα υπάρχει.
Το δικό μου tip απέναντι σε αυτό είναι η οργάνωση, τα σχέδια, που ανατρέπονται συχνά από την πραγματικότητα (βλέπεις, η πραγματικότητα έρχεται σχεδόν πάντα να ανατρέψει τις πεποιθήσεις μας για το μέλλον, τα πιστεύω, τα θέλω και τις αλήθειες μας, που όμως είναι «αναγκαίο κακό» για να προχωράμε μπροστά). Υπάρχουν κι αυτοί που βαθιά πιστεύουν ότι «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει» και δεν σχεδιάζουν συνειδητά. Ίσως οι μέρες αυτές είναι η ευκαιρία να σκεφτούμε που ανήκουμε, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να ακούσουμε την επιθυμία μας. Άδραξέ τη.
Photo by My Life Journal on Unsplash
Μου αρέσει να μαθαίνω, να εμπνέομαι από τις ιδέες των γύρω μου -από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.
Η έμπνευση, ο ενθουσιασμός, οι μικρές επιβραβεύσεις στην καθημερινότητα είναι η… καλύτερή μου!
Με τα εργαλεία αυτά έμαθα να ξεπερνώ και τις δυσκολίες. Ας τα μοιραστούμε!
Follow Us!