Καλωσορίζοντας το 2021
Καλωσορίζοντας το 2021 και καλώς αποχαιρετώντας και το 2020 θα έλεγα. Τί μας φταίνε οι αριθμοί εξάλλου. Τί μας φταίνε οι ίδιες οι χρονιές. Η πλήρης περιστροφή γύρω από τον Ήλιο γίνεται με την ίδια ομορφιά και την ίδια συνέπεια.
Τί μας φταίει λοιπόν η «άμοιρη» η Τύχη για να την κακολογούμε. Μήπως εκτός από υπέροχα, δεν θα συμβούν και πράγματα λιγότερο ευχάριστα (ελπίζω όχι πολύ λιγότερο ευχάριστα) και το ‘21; Κι αν σταθούμε λιγάκι, σίγουρα δεν θα θυμηθούμε και κάποια υπέροχα που συνέβησαν μέσα στο ‘20;
Είναι φανερό πια ότι έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης εμείς οι ίδιοι, στην διαχείριση του εαυτού και της τύχης μας. Κι αν έρχονται αρνητικές καταστάσεις να μας επιβληθούν με «ανωτέρα βία», ας ενεργοποιήσουμε εμείς την ανώτατή μας σοφία, για να τις υπερβούμε.
Συλλογικότητα
Για μένα δεν υπάρχει ανώτερη σοφία για το ανθρώπινο είδος, από την συνείδηση της συλλογικότητάς του. Αυτό είναι το πανάκριβο φυλαχτό μας που έχει εδώ και αιώνες χαθεί κι έτσι ο άνθρωπος, όσο ισχυρός και ακλόνητος μοιάζει μέσα στην «ανοδική» βιοτική του πορεία, συνεχίζει να περπατάει κουτσαίνοντας στη μεγάλη βόλτα του σύμπαντος, μόνος. Μόνιμος προσκεκλημένος στη γιορτή της ζωής, μονίμως στο «σπίτι» της και πάντα χωρίς να φέρνει «δώρο».
Ποιο είναι αυτό το δώρο που αιώνια τής αρνείται και αιώνια θα τής χρωστάει, θα το βρει ο καθένας μας πίσω από το σκληρότατο μόρφωμα δέρματος που έχουμε δημιουργήσει μετά από ανυπολόγιστες «εργατοώρες» στην ανοικοδόμηση εννοιών όπως: ΑΥΤΟπεποίθηση, ΑΥΤΟπροβολή, ΑΥΤΟδυναμία, ΑΥΤΟνομία, ΑΥΤΟεκτίμηση, ΑΥΤΟεξέλιξη, ΑΥΤάρκεια, ΑΥΤαρέσκεια, αυτό, αυτό και εαυτό.. Πάντα υπό τον φόβο της ΥΠΟτίμησης, ΥΠΟβάθμισης, ΥΠΟνόμευσης, ΥΠΟδούλωσης, ΥΠΟτέλειας, Υπό και Από τους «άλλους».
Αυτό είναι η σχέση μας. Αυτό κατασκευάσαμε για κώδικα. Στην οικογένεια, στην εργασία, στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτούς τους κανόνες παραλόγου και όχι διαλόγου ανέπτυξαν και οι μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες μεταξύ τους. Συγγένειες, γειτονιές, χωριά, πόλεις, έθνη, λαοί. Από την αρχή του «πολιτισμού».
Κι αυτά μόνο για τα μεταξύ ομοίων. Αν πάμε στα υπόλοιπα έμβια και στους λοιπούς φυσικούς συγκατοίκους μας, εκεί συνεχίζεται το ίδιο παιχνίδι, χωρίς καν να υπάρχει η φωνή του αντιλόγου. Βέβαια υπάρχουν νύχια, δόντια, αιχμηρές κορφές και βάθη, γήινοι χοροί και πύρινα ενδύματα να μας τυλίγουν και να μας επαναφέρουν, να μας προσγειώνουν κατά καιρούς, στην «απάνθρωπη» πραγματικότητα. Φευ..
Κι αν δεν έχουμε φτάσει, εδώ και τόσους αιώνες, σ’ αυτή την συνείδηση συλλογικότητας σε κανονικές συνθήκες ζωής, πόσο μάλλον μέσα σε περιβάλλον πανδημίας και απαγόρευσης σωματικής επαφής. Λέξη κλειδί. Σωματικής.
Πνευματικότητα
Ναι αλλά η άλλη επαφή; Η πώς τη λένε.. η ..”Πνευμονική”; Μας απαγόρευσε στ’ αλήθεια κανείς να ξυπνάμε το πρωί και να διεισδύουμε στις εντυπωμένες στο μυαλό μας ματιές των συνανθρώπων μας, που η ανάγκη απλώς θέλει τώρα να τις κρατάμε για λίγο σε απόσταση? Να διεισδύουμε σε διαλόγους του παρελθόντος, κοντινού ή μακρινού, να στεκόμαστε σε λέξεις που ειπώθηκαν αλλά δεν έπιασαν τόπο. Ή σε άλλες που παρα-έπιασαν τόπο και δημιούργησαν έως και γεωτρήσεις δακρύων. Χαράς ή λύπης. Ή μήπως ό, τι δεν μας χρειάστηκε, το πετάξαμε μια για πάντα, χωρίς προηγουμένως καμιά απολύτως ανάλυση, κρίση, κριτική ή απόκριση;
Μα κάθε τέτοια ματιά, κάθε τέτοια λέξη που έρχεται και περνάει, κρύβει μια μεγάλη ιστορία γεμάτη αξιοπρόσεχτα και ενδιαφέροντα χρώματα που μπορούν να μάς πλουτίσουν. Αρκεί να ξύσουμε, να «χαλάσουμε» λίγο αυτό το περίβλημα που λέγαμε πιο πάνω. Δεν χρειάζεται να το καταστρέψουμε εντελώς. Καταλαβαίνω. Κάναμε τόσο κόπο να το χτίσουμε. Έστω, κάποιοι πόροι ανοιχτοί, για την ώρα, ίσως και να αρκούσαν. Ο πρώτος λοιπόν με πολλές τέτοιες ματιές και λέξεις, από εμάς ανεξερεύνητες, είναι αυτός ο τύπος στον καθρέφτη.
Μια ακόμα ευκαιρία λοιπόν σε αυτή την «παύση της ύλης» που μας προσφέρει απλόχερα η υγειονομική συνθήκη των τελευταίων μηνών. Να ανακαλύψουμε, να στερεώσουμε λίγο καλύτερα ή γιατί όχι, ακόμα και να εδραιώσουμε αυτή την έννοια που τόσο μάς λείπει κι η απουσία της ολοένα και περισσότερο μάς απομακρύνει από την συλλογικότητα. Την Πνευματικότητα.
Δημιουργική μοναχικότητα – Ισορροπία
Να μια πολύ δημιουργική ιδέα και στιγμή για να γεμίσουμε τον χρόνο που μάς περισσεύει. Τους τρόπους που θα το κάνουμε, θα τους βρει ο καθένας μας ξεχωριστά και μόνος του. Χωρίς μοναχικότητα εξάλλου δεν έχει και κάποια αξία το όλο εγχείρημα. Κάθε μορφή σωματικής παρέας σε αυτή τη διαδικασία, μπορεί να αποβεί έως και τοξική. Είναι σα να θες να τονώσεις τους μυς, κάνοντας ενέσεις χημικών ουσιών. Φούσκα.
Τα μοναδικά απαραίτητα στοιχεία είναι η κίνηση των νευρώνων και η επιμονή. Η μοιρασιά έρχεται μετά. Ας βρούμε πρώτα, μόνοι, τις σωστές λέξεις, τις προτάσεις, τα νοήματα και μετά ας τα μοιραστούμε. Αυτά ακριβώς τα νοήματα και η λογική που βρίσκεται πίσω από τα πράγματα και το περιβάλλον, η σωστή συνδεσμολογία και μετά η μοιρασιά τους, θα γεννήσει αργότερα και τα συναισθήματα. Ίσως και αρκετά αργότερα.
Με το άκουσμα της λέξης «λογική» βέβαια, πανικοβαλλόμαστε. Την θεωρούμε κάτι σαν αντίπαλο της καρδιάς. Και τρέχουμε αλαφιασμένοι για να «αγαπήσουμε» και να «αγαπηθούμε». Γρήγορα. Τρέχουμε να τα προλάβουμε, μην τυχόν και ξεμείνουμε στην μοναχικότητα, που τρέμουμε, σαν τον χειρότερο εχθρό μας. Μέσα σε αυτό το τρεχαλητό όμως, αμελούμε την προετοιμασία για αυτά τα ανώτερα συναισθήματα. Να η ευκαιρία λοιπόν.
Τώρα που πέφτουν λίγο οι ρυθμοί της εξωτερικής κυκλοφορίας. Τώρα που καλώς ή κακώς, μένουμε στο σπίτι. Μόνοι, με τη σκέψη και το αίμα μας. Με την εσωτερική μας κυκλοφορία. Σε εγρήγορση. Για αυτό το νέο πρότζεκτ. Για την ισορροπία. Γιατί ελλείψει μοναχικότητας, πνευματικότητας, συνείδηση συλλογικότητας, έχουμε βγει σε ένα δρόμο ανισορροπίας που με τη σειρά του μάς έχει οδηγήσει εδώ και αιώνες σε μια άδικη μεταχείριση της μεγάλης μάζας της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρου του φυσικού πλανητικού περιβάλλοντός μας, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα ανισόρροπα ιδιωτικά μας συμφέροντα.
Και εδώ έρχεται ο ρόλος της Τέχνης.
Η σπουδαία και ιστορική πνευματική συντροφιά μας. Ο «ολιστικός» γιατρός. Ο προσωπικός μας «βελονιστής». Ένα μέσον που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να αντιληφθεί το χρέος της συμπαντικής του συμμετοχής. Να τον ανατριχιάσει και να τον ξυπνήσει από τον λήθαργο της ατομικότητας.
Μέσα από την ΣΥΝ-κίνηση των νευρώνων, τον παλμό των εσωτερικών του χορδών και την επαναφορά των αισθήσεων και συναισθημάτων του στην κανονική, ισόρροπη λειτουργία τους. Επιδιορθώνοντας τα ηλεκτρικά πεδία που έχει βραχυκυκλώσει η καθημερινή «πολεμική» συνάντηση των ατομικοτήτων μας.
Σίγουρα χωρίς να μπορεί να νικήσει μονομιάς την άτεχνη επικράτηση της παγκόσμιας ανισορροπίας. Μπορώντας όμως, με μια θεϊκή ευγένεια, να της αντιμιλά, συν τω χρόνω να την αποδυναμώνει. Με όπλα ειρηνικά: τους συμβολισμούς, τα χρώματα, τις εικόνες, τους ήχους, τους στίχους, τα υλικά της γης, τις κινήσεις του σώματος. Την παρατήρηση και καταγραφή, την ικανότητα αισθητικής δημιουργίας και αναπαράστασης. Με τη δύναμη του ενστίκτου και τη μνήμη της ειρήνης και της αγάπης. Μια συγκινητικά αναρίθμητη κατάθεση του ανθρώπου στην ανάγκη του να διατηρήσει ελεύθερο και ζωντανό το Πνεύμα του στο χρόνο. Το Πνεύμα. Δηλαδή το οξυγόνο της ίδιας του της ζωής.
Αυτό το οξυγόνο αναζήτησα κι εγώ από πολύ μικρό παιδί, επιλέγοντας να ακολουθήσω τυφλά τον κόσμο των ήχων και του λόγου. Μάλλον δεν ξέρω αν ήταν επιλογή συνειδητή δική μου, ή η μαγεία της Μουσικής και της ποιητικής έκφρασης που με πήραν μαζί τους και με ..σήκωσαν. Κυριολεκτικά με σήκωσαν, αφού μου έκαναν την τιμή, μου επέτρεψαν να μπω στο σπιτικό τους για να προσφέρω κι εγώ τις υπηρεσίες μου, αλλά μου έδωσαν και την ευκαιρία ζώντας καθημερινά «κοντά» τους, να μελετήσω παραπάνω, να συναναστραφώ πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και να γίνομαι όσο μπορώ καλύτερος.
Αναζήτησα αυτό το οξυγόνο, εμπνεόμενος από τους ανθρώπους που παρήγαγαν τέχνη. Σίγουρα αυτοί είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι, αυτοί που έχουν τάξει τη ζωή τους σ’ αυτό τον δρόμο κι εσύ σαν μικρό παιδί καθηλώνεσαι από την ενέργεια και το έργο τους. Μαγνητίζεσαι. Και ενστικτωδώς μπαίνεις μέσα στο έργο και χάνεσαι σε ένα όνειρο. Αντικειμενικά.
Είναι ένα όνειρο η μουσική. Πόσοι κόσμοι μέσα της. Διάδρομοι ατελείωτοι, κύκλοι με χρώματα ή χωρίς. Μια τόσο ευχάριστη δίνη. Ο λόγος. Η λογοτεχνία. Η ποίηση. Ο στίχος. Τα νοήματα και αυτή η συγκίνηση που μεταφέρουν. Είναι αυτά που έχει νιώσει, έχει σκεφτεί ο καλλιτέχνης και θέλει να τα εκφράσει. Και καταγράφονται. Και περνάνε σαν μηνύματα σε τόσες άλλες ψυχές. Τί μαγική μοιρασιά. Παρέα. Μια μεγάλη παρέα. Μια ένωση. Όλων μας. Μπερδεύεται ο καλλιτέχνης με τον θεατή-ακροατή. Κανένας διαχωρισμός.
Εξάλλου κι ο καλλιτέχνης, σπουδαίος ή μη, είναι και ο ίδιος ακροατής. Αυτό δεν παύει ποτέ. Τα έργα είναι πάνω από οποιοδήποτε πρόσωπο. Αυτά προσλαμβάνουμε, αυτά στριφογυρνάνε στο μυαλό μας και μας το ακονίζουν, ακουμπώντας με κάθε αιχμηρό τους σκάλισμα, αυτό το πολυπόθητο οξυγόνο, μέσα μας.
Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι όλη σου η ζωή πια κινείται γύρω από αυτό. Αναπτύσσεσαι και έχεις τις δικές σου ξεχωριστές σκέψεις. Δεν σου αρκεί να εκφράζεσαι «δανειζόμενος» τις υπέροχες σκέψεις άλλων. Ψάχνεις μανιωδώς τον τρόπο να τις καταθέσεις. Θα σκάσεις αν δεν το κάνεις. Θέλεις να έχουν την δική σου μοναδική αλήθεια. Όχι από καλλιτεχνικό εγωισμό ή ματαιοδοξία. Από την ιδιαιτερότητα με την οποία η έμπνευση μεταμορφώνεται στο μυαλό του καθενός.
Κι αυτό θα συμβεί γιατί είναι διαφορετικός ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τα ίδια τα πράγματα. Κι ο τρόπος που αντιδράς. Στην καθημερινότητα, στις συναναστροφές, στην παρατήρηση των γεγονότων γύρω σου. Στο τέλος της ημέρας γίνεσαι αγωγός, έχει πέσει η βροχή τους στον εγκέφαλο και την καρδιά σου και το ουράνιο τόξο είναι η καταγραφή της δικής σου τέχνης. Συνήθως μιλάμε για βραδινό ουράνιο τόξο, που για να φανούν με διαύγεια όλες οι αποχρώσεις του, χρειάζονται τα «φώτα». Της σκηνής, των ανοιχτών λευκών φύλλων ενός τετραδίου, του γυαλιστερού βινυλίου, του ψηφιακού δίσκου, ενός καμβά, μιας οθόνης.
Η ζωή του μουσικού στην πανδημία
Αυτή είναι και η δική μου καθημερινότητα. Από την στιγμή που ξεκινάει η μέρα, μέχρι την ώρα που κλείνουν τα μάτια. Δεν χρησιμοποιώ όρους «μέρα» ή «νύχτα», γιατί είναι μάταιο. Όλη μου η ενέργεια και οι σκέψεις είναι εκεί. Σχεδόν εμμονικά. Με ακρίβεια, όλες θα καταλήξουν στο πιάνο, στον υπολογιστή και σε όλο τον προσωπικό χώρο ηχογραφήσεών μου, στο γιουκαλίλι που άρχιζα λίγο να σκαλίζω στην πρώτη καραντίνα, σε μια μελωδία που θα μου βγει σιγοτραγουδώντας, σε μια πολύωρη συζήτηση που θα κάνω με τον επιστήθιο φίλο και συνεργάτη μου, στιχουργό, Μάνο Σαγκρή, στον τρόπο που γράφω τραγούδια, που χρησιμοποιώ τα όργανα για τις ενορχηστρώσεις, στη μουσική για το θέατρο.
Σύντομα και βιαστικά διαλείμματα για φαγητό, λίγο διάβασμα, γυμναστική, ποδήλατο (μια από τις αγάπες της ζωής μου), για να συναντήσω τους δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους, πάντα όμως σε μικρές δόσεις και πάντα με μια ιδέα που μένει πίσω και με περιμένει να γυρίσω γρήγορα για να την εξελίξω, να την τελειοποιήσω. Οι άνθρωποι που είναι στη ζωή μου είναι λίγοι και είναι αυτοί που με πολλή αγάπη και κατανόηση, έχουν εδώ και καιρό αποδεχτεί αυτήν την καθημερινότητά μου και είμαι αληθινά ευγνώμων και τυχερός που τούς έχω. Ιδιαίτερη θέση έχουν οι στιγμές που στέκομαι να παρατηρήσω τη Γιούκα, τη γάτα μου και να παίξω μαζί της. Γίνεται μια μικρή «δασκάλα» αν αναγνώσεις σωστά την συμπεριφορά της.
Σε αυτή την καθημερινότητα λοιπόν, η προτεραιότητα είναι η δημιουργία. Μπορεί να ακούγεται κάπως «υπερφίαλη» αυτή η λέξη. Εμένα με πιάνει συνήθως μια “ντροπή” όταν πρέπει να την χρησιμοποιήσω για να περιγράψω αυτή μου την ιδιότητα, ειδικά όταν αναλογίζομαι τους τόσο σημαντικούς δημιουργούς που από μικρός έχω θαυμάσει στην εγχώρια αλλά και την παγκόσμια μουσική σκηνή.
Η δύσκολη αυτή περίοδος της απομόνωσης που περνάμε λόγω της πανδημίας, από τη μία, μού χάρισε πολλές επιπλέον ώρες. Με βοήθησε να συγκεντρωθώ ακόμα περισσότερο στη δημιουργία, δουλεύοντας αρκετά πάνω στα τραγούδια του επερχόμενου album μας με τον Μάνο, αλλά και στη σύνθεση της μουσικής μιας πολύ απαιτητικής θεατρικής παράστασης που βρίσκεται στα «σκαριά». Σίγουρα δεν θα είχα αυτή την πολυτέλεια, αν συνεχίζονταν οι κανονικοί ρυθμοί που συμπεριλαμβάνουν μεταξύ των άλλων, πρόβες και ζωντανές εμφανίσεις στις μουσικές σκηνές και στο θέατρο.
Από την άλλη, ανέδειξε ένα ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ζήτημα για ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κλάδο. Ένα ζήτημα που από τον προηγούμενο Μάρτιο και μέχρι σήμερα, έχει ισοπεδώσει την ίδια την ύπαρξη των επαγγελμάτων που παράγουν Πολιτισμό, θέτοντας επί της ουσίας σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση χιλιάδων εργαζόμενων της Τέχνης. Μου φαίνεται ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ πώς η κυβέρνηση μιας ευρωπαϊκής χώρας που θέλει να χαρακτηρίζεται «σύγχρονη», δεν ΠΡΟβλέπει, δεν ΠΡΟϋπολογίζει, δεν ΠΡΟγραμματίζει αποζημιώσεις για τους εργαζόμενους που μπαίνουν σε καθεστώς ανεργίας, αφού ματαιώνονται αναγκαστικά όλες οι πολιτιστικές δράσεις και εκδηλώσεις, μετά από κρατική εντολή.
Σωστή η εντολή και έτοιμοι όλοι να συνταχθούμε για την αντιμετώπιση του ιού, η αδιαφορία όμως και η ανυπαρξία ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ αποζημίωσης, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ. Έπρεπε να συσπειρωθούν οι Σύλλογοι και τα Σωματεία και μετά από πολύμηνους αγώνες, να ξεκινήσει με αργούς και βαρείς ρυθμούς από το κράτος, η διαδικασία αποζημίωσης από τον Σεπτέμβρη και μετά. Οι μήνες Μάιος-Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος εξακολουθούν να μένουν στο ράφι της κρατικής αδιαφορίας και αναλγησίας.
Οι καλλιτέχνες θα είναι εδώ και μαζί με τα σωματεία τους θα υπενθυμίζουν μέχρι τέλους το χρέος που έχει η κυβέρνηση απέναντί τους. Δυσάρεστες συνθήκες και επί της ουσίας μια προκλητικά απογοητευτική πολιτειακή στάση, απέναντι σε ένα τόσο σημαντικό και ακριβό κομμάτι της ίδιας της ταυτότητας της Ελλάδας, όπως είναι ο Πολιτισμός της, με ένα βαρύτατο πλήγμα κατά των ανθρώπων που τον υπηρετούν.
Ναι ή όχι στις online συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις;
Τέτοια είναι όμως η πίστη, η επιμονή και η δύναμη των εργαζόμενων αυτών, που αντλείται από την ίδια την δύναμη της Τέχνης κι από την ανάγκη αυτή να μοιράζεται, που με τη βοήθεια της τεχνολογίας, σχεδιάζεται εν τάχει και ιδιωτικά, ένα ακόμη μέσον για να κρατήσει ζωντανό τον διάλογο μεταξύ καλλιτεχνών και κόσμου. Ένας διάλογος επιτακτικά συνεχής και αδιάλειπτος. Είπαμε, όπως αδιάλειπτη πρέπει να είναι η εισροή οξυγόνου στο ανθρώπινο σώμα.
Μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας λοιπόν, με έκτακτες μεταδόσεις μέσα από σύγχρονες τεχνολογίες και πλατφόρμες, κρατιέται ζωντανή η επαφή μας με την Τέχνη και τον Πολιτισμό. Προσωπικά θα μου επιτρέψετε να μην βρίσκω πολύ γοητευτική αυτή την αναγκαστική «επαφή». Θεωρώ ειδικά για τη μουσική και το θέατρο, κάπως μάταιη και ελλιπή μια τέτοια διαδικασία προβολής, καθώς η παρουσία θεατών και ακροατών είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη για την πετυχημένη λειτουργία της ανταλλαγής συναισθημάτων και συγκινήσεων.
Ελλιπής διαδικασία, γιατί στο κάδρο μιας τηλεόρασης, ενός υπολογιστή, ενός κινητού, ακόμα και με τη λήψη από 3 ή 4 διαφορετικές κάμερες, τεχνικά, δεν μπορεί ποτέ να αποτυπωθεί αυτό που θα ήθελε να δει ο κάθε θεατής-ακροατής ξεχωριστά με τη δική του καθολική ματιά, όπως όταν βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κάθισμα του θεάτρου ή του συναυλιακού χώρου. Δε θα μπορέσει ποτέ να αποτυπωθεί η τρισδιάστατη μορφή και παρουσία κάθε αντικειμένου, κάθε προσώπου, κάθε κίνησης, κάθε αντίδρασης, κάθε στιγμής ερμηνευτικής απόδοσης, κάθε δευτερόλεπτο έκφρασης όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών επί σκηνής.
Αυτό που μπορεί να αποτυπωθεί, αν αποτυπωθεί και με όμορφο και επαγγελματικό τρόπο, είναι μια αξιοπρεπής «πληροφορία» του μουσικού ή θεατρικού έργου. Μια πληροφορία που τουλάχιστον για την συγκεκριμένη συνθήκη απομόνωσης που περνάμε, ίσως τελικώς να είναι βοηθητική. Για πολλούς καλλιτέχνες, θεατές, ακροατές, οπότε και χρήσιμη, ακριβώς για να κρατηθεί ζωντανό το αίσθημα της πολιτιστικής ανταλλαγής.
Δεν θα μείνουμε όμως για πολύ ακόμα κλεισμένοι μέσα. Ας αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε, γιατί είναι η μόνη βεβαιότητα. Θα περάσουμε στην επόμενη μέρα σύντομα και αν θα πρέπει να πάρουμε κάτι μαζί μας από όλο αυτό που ζήσαμε, είναι αυτό τον εαυτό, που λόγω περισσότερου ελεύθερου χρόνου, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάπως καλύτερα και να σεβαστούμε παραπάνω.
“Ευχές, το 2021 να μάς γεμίσει υγεία, πνευματικότητα, δημιουργική μοναχικότητα με το βλέμμα στη συνείδηση συλλογικότητας, ισορροπία και αληθινές και ζεστές συναντήσεις! Δύναμη και υπομονή!”
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιάννης Μαθές γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολείται επαγγελματικά με την ερμηνεία και σύνθεση τραγουδιού, όπως επίσης με την ενορχήστρωση και σύνθεση μουσικής για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Είναι πτυχιούχος ανώτερων θεωρητικών της μουσικής, απόφοιτος του κονσερβατορίου «Φίλιππος Νάκας». Επίσης, είναι τελειόφοιτος ελληνικής φιλολογίας στην Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει κάνει σπουδές πιάνου, όπως και μαθήματα κλασικού τραγουδιού. Επίσης έχει παρακολουθήσει μαθήματα χορού και κινησιολογίας, όπως και σεμινάρια υποκριτικής στο Θέατρο των Αλλαγών. Το 1998 «ανακαλύπτεται» από τη Δήμητρα Γαλάνη, και ξεκινά επίσημα το μουσικό του ταξίδι.
Βραβευμένος με το Β’ Βραβείο καλύτερης σύνθεσης, για το τραγούδι «Οι αιρετικοί» σε στίχους του Μάνου Σαγκρή, από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Επίσης το τραγούδι του, «Παιδί», πήρε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό νέων συμμετοχών στο 39ο River Party. Έχει συνθέσει πρωτότυπη μουσική για ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους («Μηδέν», «Μandelion») και έχει αναλάβει τη σύνθεση πρωτότυπης μουσικής και τη διδασκαλία σε πολλές θεατρικές παραστάσεις (Η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια, Μήδεια του Μποστ, The children).
Το album “Ανήλικο” σε μουσική δική του και στίχους του Μάνου Σαγκρή, συγκαταλέχθηκε στο Top-10 καλύτερων δίσκων για το 2018. Το Φλεβάρη του 2019 κυκλοφόρησε το “Απευθείας στην καρδιά”, με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, σε μουσική δική του και στίχους του Μάνου Σαγκρή.
Από το 1999 μέχρι και σήμερα έχει συμπράξει στα πλαίσια μουσικών παραστάσεων και ζωντανών εμφανίσεων σε μουσικές και θεατρικές σκηνές ανά την Ελλάδα (Κήπος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Φ.Σ. Παρνασσός, Θέατρο Badminton, Τεχνόπολις, Διογένης Studio, Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, PassPort Κεραμεικός, Μέδουσα, Zoom, κ.α.). Με τους πλέον καταξιωμένους Έλληνες δημιουργούς, ερμηνευτές , σκηνοθέτες και χορογράφους: Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Σπανό, Στέφανο Κορκολή, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Γιώργο Χατζηνάσιο, Μάνο Ελευθερίου, Βίκυ Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Δήμητρα Γαλάνη, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Γιάννη Πάριο, Γιώργο Μαρίνο, κ. ά.
Follow Us!