Όταν δεν έχεις παραπάνω κιλά και είναι και αυτό πρόβλημα (των άλλων
Εσύ, γλυκιά μου γυναίκα (ή και άνδρα) που θα διαβάσεις αυτό το κείμενο, πριν σκεφτείς και πεις από μέσα σου «άσε μας κουκλίτσα μου» πάρε λίγο χρόνο για να σκεφτείς κάτι άλλο, τώρα, μαζί μου: πόσες φορές έχεις ανησυχήσει για την εικόνα σου ενόψει καλοκαιριού;
Αν είσαι από τους τυχερούς που έχουν μείνει αλώβητοι από τις «επιθέσεις» της κουλτούρας του body shaming και των προτύπων, σε ζηλεύω. Εγώ δεν είμαι. Μεγάλωσα στα 90s, είμαι έφηβη των 00s, και φοιτήτρια του 2010. Ζητούσα 2 ευρώ για να αγοράσω την «Κατερίνα» κάθε βδομάδα, και μέχρι σήμερα όταν χαζολογάω διαβάζω site για μόδα, ομορφιά, διατροφή, γυμναστική. Και το κάνουν και φίλες μου, και φίλοι μου, και συνάδελφοί μου, και τα ξαδέρφια μου. Μάλλον κι εσύ.
Λιγότερο ή περισσότερο, κάποιοι και μάλλον πολλοί από εμάς έχουμε επηρεαστεί από τα πρότυπα και τις εικόνες γύρω μας. Το θέμα μου, όμως δεν είναι αυτό, αλλά κάτι σημαντικότερο. Το body shaming, η ντροπή που συνδέεται με την συνειδητοποίηση ότι κάποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δεν έχει τα μέσα να ανταποκριθεί στα πρότυπα –εν προκειμένω συγκεκριμένων σωματότυπων.
Τώρα θα έρθω στο «άσε μας κουκλίτσα μου». Οι φορές που έχω λάβει μηνύματα στο inbox μου ή που έχω ακούσει σχόλια για τα κιλά μου είναι περισσότερες από τις φορές που κάποιος με ρωτάει τι κάνω. Όσο για το πώς νιώθω; Ακόμη πιο σπάνια ερώτηση. Τα κιλά μου είναι λίγα για το ύψος και τον σωματότυπό μου. Αρνούμαι να θεωρήσω ότι είμαι «εμφανώς ανορεξική» (το κλέβω και καλά –χρήσιμη η ενασχόληση με τη μόδα), σίγουρα όμως είμαι αδύνατη. Αδύνατη σε σημείο που πέρασα τον τελευταίο μήνα της ζωής μου με τρία ιατρικά ραντεβού την εβδομάδα. Για να ικανοποιήσω περισσότερο την ανησυχία των άλλων, και ύστερα τη δική μου.
Θα θεωρούσε κανείς ότι μάλλον είμαι τυχερή που δεν έχω να ανησυχώ για τα παραπάνω κιλά μου στην παραλία, όμως δεν είναι έτσι. Δυσκολεύομαι να δείξω το σώμα μου, γιατί βαριέμαι και ανησυχώ να ακούσω πάλι αυτό το «φάε λίγο» -εγώ που λατρεύω τη μαγειρική, τη γυμναστική και την ευεξία. Και ναι, βαριέμαι, έχω κουραστεί.
Πρόσφατα, η καλύτερη μου φίλη ανέβασε μια φωτογραφία της από την παραλία. Τόσο όμορφη και πραγματικά τόσο απελευθερωμένη απέναντι στο φαγητό (εγώ τις έχω τις φοβίες μου). Παρόμοια σχόλια δέχθηκε και εκείνη. «Πότε θα φας;». Χθες έβλεπα ένα βίντεο στο youtube όπου μια κοπέλα περιέγραφε πόσες φορές έχει βιώσει body shaming για τις ελιές στο σώμα της. Που της πηγαίνουν τόσο πολύ κατ’ εμέ. Στο μεταξύ, γνωρίζω άντρες που βιώνουν το ίδιο είτε για τα παραπάνω κιλά τους, ή γιατί είναι αδύνατοι και όχι «μπρατσωμένοι».
Το body shaming δεν έχει μέγεθος, ηλικία, χώρο ή χρόνο, ούτε χρώμα δέρματος. Το «λευκό προνόμιο», για το οποίο τόση συζήτηση γίνεται (και για το οποίο εύχομαι όλοι μας να ενημερωνόμαστε) δεν το επηρεάζει. Ξεκινάει από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, φτάνει στα σχολεία, στις πλατείες, στις παραλίες και καταλήγει σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Ξεκινάει από τις θηλυκές σου καμπύλες, συνεχίζει στα λεπτά σου μπράτσα, επεκτείνεται στα πλευρά σου που φαίνονται, στην ορμονική σου τριχοφυΐα, τελειώνει στο μικρό σου στήθος, στις ελιές σου, στον ενδεχομένως πιο κοντό σου λαιμό.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο τα παραπάνω κιλά για τα οποία καλείται κανείς να ανησυχεί κάθε καλοκαίρι. Το επιμύθιο: Ας κάνουμε ολοι την προσπάθειά μας να μην σχολιάζουμε το βάρος, ή το σώμα των άλλων. Πιο φροντισμένα ή λιγότερο φροντισμένα σώματα πάντα θα υπάρχουν. Ας κάνουμε ο καθένας το καλύτερο για τον εαυτό μας, ας εκπαιδευόμαστε γύρω από την ευεξία μας και απλά ας απολαύσουμε το καλοκαίρι μας. Η διατροφική εκπαίδευση, η σωματική άσκηση και η συναισθηματική ευφυία είναι τα «κλειδιά» μας.
Μου αρέσει να μαθαίνω, να εμπνέομαι από τις ιδέες των γύρω μου -από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.
Η έμπνευση, ο ενθουσιασμός, οι μικρές επιβραβεύσεις στην καθημερινότητα είναι η… καλύτερή μου!
Με τα εργαλεία αυτά έμαθα να ξεπερνώ και τις δυσκολίες. Ας τα μοιραστούμε!
Follow Us!