Ο ΕΡΩΤΑΣ ο ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΣ!

Δεν θα ξεχάσω πριν τρία χρόνια ένα ηλιόλουστο πρωινό του Φλεβάρη! Σηκώθηκα περιχαρής, να πάω τα παιδιά σχολείο και να περάσω το πρωινό μου, όπως είχα προγραμματίσει, με μια βόλτα στα μαγαζιά. Ήταν λίγες ημέρες πριν του Αγίου Βαλεντίνου και να σου πω την αλήθεια, δε θα το είχα αντιληφθεί, αν δεν τα έβλεπα παντού όλα κόκκινα και σοκολατένια. Τι τραβάει και αυτός ο κουτσοφλέβαρος, κουβαλάει μαζί του τόση «σάχλα» σκέφτομαι, τη στιγμή που διασταυρώνομαι με ένα συνοικιακό, μικρό κομμωτήριο, με μια τεράστια, κόκκινη καρδιά στη βιτρίνα του. Πάνω της διαφημίζετε η γυναικεία μπούκλα, σε εξαιρετικά δελεαστική τιμή. «Βρε λες;» μονολογώ και μπαίνω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τέτοιες μικρές, παρορμητικές πολυτέλειες με γεμίζουν χαρά.

«Καλημέρα!» λέω με ενθουσιασμό, «Έχετε χρόνο για ένα χτένισμα;».

«Φυσικά!» μου απαντάει, μία γλυκύτατη, μικροκαμωμένη, νεαρή δεσποινίδα.

Είναι λαλίστατη και η μεγαλύτερη θαυμάστρια του Αγίου Βαλεντίνου.  Μα τι κρίμα, δεν είναι ερωτευμένη, αναζητά τον κατάλληλο, όπως μαθαίνω. Είναι μόλις 18, ο έρωτας είναι εξιδανικευμένος και ροζ μέσα της. Την ακούω, την αφουγκράζομαι, μπορώ να την καταλάβω. Υπήρξα ένα τέτοιο κορίτσι, κάποια στιγμή στη ζωή μου… 

Ενώ μιλούσε, σχεδόν χωρίς ανάσα, κάνει μία αιφνιδιαστική παύση και ξεστομίζει κάτι που δεν περίμενα να ακούσω…

«Εσείς πιστεύετε στον έρωτα;».

Η ερώτηση με προβληματίζει, ο πληθυντικός ευγενείας με γονατίζει. Αχ, πώς να της πω τη γνώμη μου, χωρίς να γκρεμίσω το παλάτι που έχει χτίσει στο μυαλό της. Χωρίς να ρίξω τον πρίγκιπα από το άλογο του, πριν προλάβει καν να τον συναντήσει.

«Ναι πιστεύω… Αλλά σε έναν έρωτα διαφορετικό από αυτόν που περιγράφεις.», της αποκρίνομαι. 

«Δηλαδή;» επιμένει. 

Την κοιτάζω μέσα από τον καθρέφτη, να τυλίγει τις τούφες των μαλλιών μου γύρω από το σίδερο, με μεγάλη δεξιοτεχνία για την ηλικία της. Σκέφτομαι πως μπορώ απλά να συμφωνήσω μαζί της και η συζήτηση να λήξη εδώ. Ή μπορώ να την φιλοξενήσω στην αλήθεια μου και να επικοινωνήσω ουσιαστικά, με αυτό το άγνωστο κορίτσι, που πιθανότατα δε θα ξανασυναντήσω ποτέ. Η ιδιοσυγκρασία μου επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο. Αποφασίζω να της μιλήσω για τον έρωτα, μέσα από τη δική μου, ρυτιδιασμένη πια ματιά.  

«Λίγο πριν τα πρώτα «άντα» άρχισα να αντιλαμβάνομαι πολύ διαφορετικά τον έρωτα. Αναγνώρισα το ουτοπικό του πρόσωπο και σταμάτησα να τον βλέπω σαν ένα φτερωτό, παρορμητικό αγόρι, που εκτοξεύει τυχαία τα βέλη του. Πείστηκα πως πρόκειται για ένα σοφό γέροντα, που ξέρει πολύ καλά τι κάνει! Είναι ένας έρωτας «αναμορφωτής», που αλλάζει και σε αλλάζει! Όταν η αλλαγή έχει κατεύθυνση την πρόοδο, έχεις βρεθεί αναμφισβήτητα στη σωστή αγκαλιά! 

Ο ΕΡΩΤΑΣ ο ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΣ

Eρχεται τη στιγμή που είσαι έτοιμος να εξελιχθείς, να ωριμάσεις. Με έναν τρόπο, τον έχεις ήδη καλλιεργήσει μέσα σου, σπέρνοντας ανεκτικότητα και δεκτικότητα. Το πόσο μεγάλη βλάστηση θα έχεις, θα εξαρτηθεί από την εποχή, τον κηπουρό, τη χημεία αυτών των δύο, καθώς και από την ικανότητά σου να εκτεθείς, να στείλεις τον εγωισμό σου για ύπνο. Να «ξεγυμνωθείς», να δείξεις την αλήθεια σου στον άλλον και να του επιτρέψεις να σε οδηγήσει τρυφερά, σε ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτού σου.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ θα σε κάνει ΚΑΛΥΤΕΡΟ! Όχι μαγικά, θα δώσεις πόνο. Θα καταθέσεις στην τράπεζα του συναισθήματος, μεγάλα ποσά, για να φτάσεις στο σημείο, κάποια στιγμή να εισπράττεις. Θα αδικηθείς, θα πληγωθείς, θα κλάψεις, θα αμφιβάλλεις για όλα. Μα αν είσαι τυχερός θα αγαπηθείς αληθινά, γι αυτό που πραγματικά είσαι. Ένας πράσινος γλοιώδεις βάτραχος σε μια λίμνη, ένα απόμακρο τέρας, κρυμμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου. Όταν κάποιος καταφέρει να δει τον ΠΥΡΗΝΑ σου και να τον αγαπήσει, τότε θα αλλάξεις!»

« Αχ είναι πολύ όμορφο αυτό…», ψελλίζει. 

Είναι πράγματι και ξέρεις κάτι, τώρα δα σκέφτομαι, πως σ’ αυτόν τον ΕΡΩΤΑ αξίζει να γιορτάζει! Του αξίζουν, όλες οι σάχλες του κόσμου! Γιατί καταφέρνει μέσα σε λίγο καιρό, όσα δε κατάφερναν για δεκαετίες, όλου του κόσμου οι μανάδες, οι δάσκαλοι και οι ψυχολόγοι. Να σε εξελίξει! Θα σε κάνει να δεις τον κόσμο αλλιώς, μέσα από τη ματιά ενός άλλου ανθρώπου. Θα θελήσεις να γίνεις η καλύτερη εκδοχή σου, για να τη προσφέρεις! Για να τη μοιραστείς με τον σύντροφο σου!

«Με το άλλο σου μισό …», βιάζεται να συμπληρώσει.

«Όχι, δε θα σου μιλήσω για έτερον ήμισυ και άλλα τέτοια βαρύγδουπα. Θα σου πω μόνο, πως πιστεύω βαθιά, ότι ο ΕΡΩΤΑΣ είναι η ευκαιρία μας να γίνουμε, ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Πρώτα για τον έναν και έπειτα για όλους τους υπόλοιπους. Τη στιγμή που για χάρη του, καταπατάς τον εγωισμό σου, έχεις κάνει το πρώτο βήμα σε έναν κόσμο, που το ΕΜΕΙΣ είναι μεγαλύτερο από το εγώ. Έχεις κάνει το πρώτο, μεγάλο βήμα πάνω σε ένα πλανήτη, που οι υπόλοιποι είναι εξίσου σημαντικοί με εσένα!

Μη σκεφτείς ποτέ θα τον/την αλλάξω, όχι δε γίνεται έτσι, χαμένος χρόνος! Σκέψου ΕΓΩ θα αλλάξω, όχι για να του αρέσω περισσότερο, κι αυτό χαμένος κόπος. Δες τον έρωτα σαν μία ευκαιρία για ένα extreme make over, που η αγάπη μα κυρίως η ΑΠΟΔΟΧΗ στο ΕΙΝΑΙ, το φως και τα σκοτάδια του άλλου, θα οδηγήσουν στην εξέλιξη και τους ΔΥΟ σας!

Διαβάστε ακόμα: Τι είναι η αγάπη τελικά;

Σε παρακαλώ μη βιαστείς να μου πεις, πως ο έρωτας τελειώνει. Δε θέλω! Θα επαναστατήσω, θα διαφωνήσω με όλες τις έρευνες και θα σου πω έτσι αυθαίρετα, ένα ΟΧΙ! Όσο επαναλαμβάνεις όλα όσα σε κατέστησαν ερωτευμένο, δε θα τελειώνει, μπορεί να κοπάζει και να δυναμώνει, κατά τη διάθεση, τη περίσταση και τη περίοδο της ζωής σου. Μα όσο τον καλλιεργείς μέσα σου, ο σπόρος θα μένει εκεί!»

Το μαλλί υπέροχο και εγώ ανανεωμένη μέσα και έξω. Το κορίτσι προβληματισμένο. «Ελπίζω να μη γκρέμισα, όλες σου τις προσδοκίες…», λέω  απολογητικά.

«Κάθε άλλο! Μου δώσατε μία διαφορετική οπτική, κάνατε την αναμονή μου, πιο ενδιαφέρουσα.», μου απαντάει γενναιόδωρα.

«Ξέρεις κάτι…», της λέω «…Κι εσύ σ’ εμένα. Μόλις αντιλήφθηκα πως τελικά, είμαι πολύ περισσότερο σαχλό-ρομαντική, από όσο άντεχα να πιστεύω.» 

Από τότε κάθε Φεβρουάριο, προσπαθώ να «μεταμορφώνομαι» σε ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι και να τα ξανά βλέπω, έστω για λίγο, όλα ροζ. Το ίδιο θα προσπαθήσω να κάνω και φέτος. 

Γιατί μπορεί η κατάσταση που ζούμε τώρα, ακόμη και στους πιο αισιόδοξους, να μοιάζει σαν τις 50 αποχρώσεις του μαύρου. Αλλά αντιστέκομαι και σκέφτομαι, πως το μέλλον της ανθρωπότητας, το περιμένουν οι 50 αποχρώσεις του κόκκινου.

Γιατί η γη γυρίζει… Οι άνθρωποι ευτυχώς ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, εξελίσσονται, διαιωνίζονται και έτσι η ελπίδα ΔΕΝ πεθαίνει ΠΟΤΕ!

Φωτογραφία: Shelby Deeter