Φαντάσου να ξυπνήσεις ένα πρωί και να έχουν σβηστεί τα πάντα από τον υπολογιστή σου. Να μην μπορείς να μπεις στο Facebook, να έχεις χάσει κάθε πρόσβαση στο mail σου. Ακόμα και όλα τα αρχεία που είχες ανεβασμένα σε cloud να έχουν κάνει φτερά…

Μοιάζει εφιάλτη σε δυστοπικό ψυχολογικό θρίλερ…

Αυτό μου συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Στην εποχή του meta-verse κόλλησα… meta-ιό που μου μπλόκαρε τα πάντα. Και απ’ ότι φαίνεται κανένα antivirus δεν μπορούσε να με προστατέψει. Στο μοναδικό μέσο στο οποίο είχα πρόσβαση, ανέβασα ένα story για το κακό του meta-ιού που με είχε βρει, κι αφού ξεπέρασα το σοκ των  φίλων μου που νόμιζαν ότι είχα κολλήσει κορονο-ιό, αποφάσισα να πάρω το λαπτοπάκι μου και να βρεθώ απελπισμένη μπροστά στην πόρτα ενός αρμόδιου τεχνικού.

Ο “γιατρός” εξέτασε το λάπτοπ, κι αφού με ρώτησε τα τύπικα ως όφειλε, μου είπε ότι ο ασθενής ήθελε πλήρες format. Και γενικώς τα ήθελε όλα από την αρχή. Προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εκνευρισμό μου απέναντι σε ερωτήσεις που με έκαναν να νιώθω σαν… ξένη στον ψηφιακό κόσμο ή τεχνολογικά αναλφάβητη, σκέφτηκα ότι δεν μου φταίει ο “γιατρός” στο τέλος της ημέρας. Επίσης σκέφτηκα αν μπορεί κάτι καλό να βγει από όλο αυτό.

Μπορεί να βγει κάτι καλό όταν χάνεις όλο το αρχείο της δουλειάς σου. ‘Ολα τα οικονομικά που σε αφορούν και ήταν αποθηκευμένα στα βάθη του mail, όταν χάνεις μέχρι και την αδερφή σου από το Facebook;

Το σκέφτηκαν πολύ. Αγχώθηκα πολύ, και στο τέλος συνειδητοποίησα πως η ύπαρξη όλων αρχείων που έχασα, εις το όνομα της μοναδικής εκείνης στιγμής που μπορεί να τα χρειαζόμουν, μου προκαλούσε τελικά πολύ περισσότερο stress παρά σιγουριά και ασφάλεια. Ένιωθα ότι είναι μικρές υποχρεώσεις από το παρελθόν που δημιουργούν βαρίδια για το μέλλον. Κι όταν πια έφτιαξα νέο mail, νέους λογαριασμούς, νέους φακέλους στον υπολογιστή μου, συνειδητοποίησα πως νιώθω πολύ πιο ανάλαφρη.

Τη meta-ιωση που κόλλησα ακολούθησε μια ακόμη σύμπτωση.
Διαβάστε ακόμα: Συνήθεια: Η αξία της για εμένα

Με “επισκέφθηκαν” πέντε μεγάλες κούτες από το τελευταίο μου φοιτητικό σπίτι, που είχα αφήσει στο σπίτι του πατέρα μου. Τις άνοιξα μια προς μια και βρήκα πολλά πράγματα που κρατούσα σαν μικρές υποχρεώσεις από το παρελθόν… Γράμματα με τις φίλες μου που κρατούσα μήπως και τα ξαναδιαβάσω. Φοιτητικά περιοδικά, ανακοινώσεις και αφίσες που φύλαξα για να τα θυμάμαι -ενώ είμαι σίγουρη πως δεν θα τα άνοιγα ποτέ- κακόγουστα ενθύμια που δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως του ήλιου…

Με μεγάλη ανακούφιση τα συνόδευσα όλα στην ανακύκλωση, εκτός από μερικές δεκάδες βιβλία που με χαρά δώρισα στη δημοτική βιβλιοθήκη. Γιατί με ξέρω. Αν κάτι το διαβάσω μια φορά, πολύ δύσκολα θα το διαβάσω δεύτερη. Καλύτερα λοιπόν θα είναι σε ένα νέο σπίτι.

Το σημαντικό είναι πως τα δύο παραπάνω περιστατικά είχαν να μου διδάξουν κάτι για τον εαυτό μου. Δεν είμαι η ίδια γυναίκα που ήμουν όταν έφτιαχνα το mail μου, όταν άνοιγα το Facebook, όταν φύλαγα τις φοιτητικές μου αναμνήσεις. Συνειδητοποιώ πως όσο λιγότερα συγκεντρώνω γύρω μου, τόσο πιο ανάλαφρη νιώθω στο χώρο μου -και στον φυσικό μου χώρο και στον ψηφιακό. Στο παρόν μου οι επιλογές και οι επιθυμίες μου είναι εντελώς διαφορετικές.

Τελικά ο meta-ιός μου ήταν ένα πολύ καλό φάρμακο!

❤️ Φωτογραφία:Artem Sapegin

Newsletter