Πολλοί βιώσαμε την πρώτη καραντίνα σαν πάθημα, και κάποιοι στη δεύτερη πήραμε το μάθημα –αυτή είναι η αίσθηση που αποκομίζω με όσο περισσότερο κόσμο μιλάω, με όσα περισσότερα διαβάζω. Από αυτό το παράδειγμα δεν νιώθω η εξαίρεση. Και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων.

Πήρα το μάθημά μου, λόγου χάρη, και αυτή τη φορά πηγαίνω γραφείο τις μισές μέρες της εβδομάδας (να σημειώσω εδώ ότι συναντάω ελάχιστο κόσμο). Αυτό σημαίνει ότι αλλάζω χώρο, παραστάσεις, πεδίο εργασίας. Σημαίνει ότι ξυπνάω και ετοιμάζομαι –βρήκα έτσι και μια αφορμή να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα, που μάλλον θα έδιναν τη θέση τους στις πιτζάμες για κάποιες εβδομάδες ακόμη, αν δεν έπαιρνα την απόφαση να ζητήσω την άδεια τύπου Α.

Επιπλέον, αυτό σημαίνει πως σε σημαντικό βαθμό έχω ωράριο εργασίας που τηρείται (με τις εξαιρέσεις του λόγω και της φύσης της δουλειάς μου). Στην προηγούμενη καραντίνα αυτό δεν υπήρχε. «Είσαι σπίτι; Έχεις υπολογιστή; Δεν θα σε αφήσουμε λεπτό», ήταν η λογική κυριολεκτικά. Αυτό άλλαξε. Δεν ευθύνεται για την αλλαγή μόνο η απόφασή μου να παίρνω μέρα παρά μέρα τους δρόμους, αλλά και τα όρια που έμαθα εξ’ ανάγκης να βάζω. Και τα χαίρομαι. Σημαντικό πράγμα τα όρια. Και μου τα έμαθε η πρώτη καραντίνα.

 

Πάθημα 2ο

Το άλλο πάθημα που μου έγινε μάθημα στη δεύτερη καραντίνα υπήρξε και το μεγαλύτερό μου πάθημα. Η υποτροπή στα πανέξυπνα μονοπάτια της ανορεξίας. Στην προηγούμενη καραντίνα το ιδεοψυχαναγκαστικό χαλάκι της ρουτίνας μου έφυγε απότομα κάτω από τα πέλματά μου. Πάει η γυμναστική, πάνε τα γεύματα που είχα οργανώσει στη βάση της δουλειάς, πάνε όλα. Και μαζί με αυτά πήγε και η όρεξη. Η διατροφή, η θρέψη και η αυτοφροντίδα παραχώρησαν τη θέση τους αμαχητί στην επιβίωση. Μια επιβίωση με τα απολύτως απαραίτητα και με πολλή γυμναστική στο σπίτι για να αναπληρώσω τις «εξωσχολικές» δραστηριότητες που έχασα. Ελάχιστη τροφή και υπερεκγύμναση είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά της (ξεκάθαρα ψυχογενούς στην περίπτωσή μου) ανορεξίας.

Όταν τελείωσε η πρώτη καραντίνα, η υγεία και το βάρος μου ήταν σε… χαμηλές πτήσεις. Και η επιστροφή στην κανονικότητα σήμανε για εμένα την έναρξη ενός ατέρμονου ιατρικού τουρ στο οποίο ο ψυχαναγκασμός μου, για να «θρέψει» για τα καλά, με έβαλε να εξετάσω μέχρι τις ρίζες των μαλλιών μου. Για να βρω δήθεν πώς έφτασα στην υποτροπή στην ανορεξία. Οι απαντήσεις όμως ήταν μπροστά στα μάτια μου.

 

Μάθημα 2ο

Η δεύτερη καραντίνα δεν έχει τελειώσει, όμως τη βιώνω διαφορετικά  από την προηγούμενη. Με λιγότερους διατροφικούς δαίμονες, αποθέματα ψυχαναλυτικής (κοπιαστικής) δουλειάς. Και εν μέσω μιας αγωγής για την καταπολέμηση του ψυχογενούς παράγοντα της ανορεξίας μου. Αντικαταθλιπτικό το ονομά του. Δεν ντρέπομαι να το πω. Γιατί με πολλή δουλειά (συν αυτό το ευρωπαϊκό πρόζακ) δεν είμαι από τα κόκκαλα βγαλμένη. Και (προς έκπληξή μου) νιώθω ευγνώμων και για αυτό.

Κάπου εδώ έρχεται η φίλη μας η υπερφαγία να κάνει παρέα στην υπερκγύμναση (που είναι μεγάλο triggering point για εμένα). Η υπερφαγία της στέρησης. Την οποία αντισταθμίζω με τη γυμναστική και το παραδέχομαι, αλλά και την οποία προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου και να την καταπολεμήσω με διανοητικά και συναισθηματικά πυρά. Αυτό είναι μια νική. Και νιώθω ευγνώμων. Δεν έχω αμαχητί παραδόσει τον εαυτό μου στη διατροφική παρόρμηση (της στέρησης, όπως πριν, και των υπερφαγικών όπως τώρα).

Αν πάμε σε τρίτη καραντίνα ίσως ξεπεράσω και την υπόρρητη επιταγή πως «πρέπει να κερδίσω το φαγητό μου με γυμναστική». Βλέπεις, η ανορεξία είναι πανέξυπνη, το έγραψα και πιο πάνω και το ξέρω καλά. Είμαι ευγνώμων που ξέρω πολλά από τα κόλπα της και πάντως προτιμώ να τα αντιμετωπίσω σε συνθήκες ελευθερίας. 

Όχι άλλη καραντίνα δεν θα ‘θελα…

Newsletter