Η μαμά μου είχε πολλά προβλήματα. Δεν κοιμότανε καλά και ήταν συχνά εξαντλημένη. Ήταν ευερέθιστη, γκρινιάρα και πικρόχολη. Ήταν πάντα άρρωστη, μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε. Η κατάσταση ήταν ίδια, αλλά ήταν διαφορετική.

Μια μέρα ο μπαμπάς μου της είπε:

– Τρεις μήνες ψάχνω για δουλειά και δεν έχω βρει τίποτα, θα πιω μερικές μπύρες με φίλους.

Η μαμά μου απάντησε:

– Εντάξει.

Ο αδελφός μου της είπε:

– Μαμά, δεν τα πάω καλά σε όλα τα θέματα του Πανεπιστημίου…

Η μαμά μου απάντησε:

– Εντάξει, θα βρεις τρόπο, και αν δεν το κάνεις, λοιπόν, επαναλαμβάνεις το εξάμηνο, αλλά πληρώνεις τα δίδακτρα.

Η αδελφή μου της είπε:

– Μαμά, χτύπησα το αυτοκίνητο.

Η μαμά μου απάντησε:

– Εντάξει κόρη μου, πήγαινέ το στο εργαστήριο, βρες πώς να πληρώσεις και ενώ το φτιάχνουν, πήγαινε με λεωφορείο ή μετρό.

Η νύφη της είπε:

– Πεθερά, έρχομαι να περάσω μερικούς μήνες μαζί σου.

Η μαμά μου απάντησε:

– Εντάξει, εγκατασταθείτε στον καναπέ του σαλονιού και ψάξτε για κουβέρτες στην ντουλάπα.

Όλοι εμείς στο σπίτι της μαμάς μου μαζευτήκαμε ανήσυχοι να δούμε αυτές τις αντιδράσεις.

Υποψιαζόμασταν ότι είχε πάει στο γιατρό και ότι της συνταγογραφούσε κάτι χάπια ′Δεν-δίνω-δεκάρα” των 1000mg. Πιθανότατα θα έπινε και μεγάλη δόση. Σκεφτήκαμε μέχρι να μαζευτούμε όλοι να της μιλήσουμε κι αν χρειαστεί να πάρουμε μια δεύτερη γνώμη για τα χάπια που έπαιρνε για τα ρευματικά της, μήπως αυτά την επηρέαζαν έτσι περίεργα.

Όταν μαζευτήκαμε να της μιλήσουμε, η μαμά μου μας άφησε άφωνους με την εξήγησή της:

′′ Μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι κάθε άτομο είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, μου πήρε χρόνια να ανακαλύψω ότι η αγωνία μου, η θνησιμότητα μου, η κατάθλιψη μου, το θάρρος μου, η αϋπνία μου και το άγχος μου, δεν έλυσαν τα προβλήματά των άλλων, αλλά σίγουρα επιδείνωσαν το πρόβλημα το δικό μου.

Δεν είμαι υπεύθυνη για τις πράξεις των άλλων, αλλά είμαι υπεύθυνη για τις αντιδράσεις μου σε αυτές.

Ως εκ τούτου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το καθήκον μου προς τον εαυτό μου είναι να παραμείνω ήρεμη και να αφήσω τον καθένα ξεχωριστά να λύσει ό, τι του αντιστοιχεί.

Έχω παρακολουθήσει μαθήματα γιόγκα, διαλογισμό, ανθρώπινη ανάπτυξη, ψυχική υγιεινή, νευρογλωσσολογικό προγραμματισμό, και σε όλα αυτά, βρήκα έναν κοινό παρονομαστή: τελικά όλα οδηγούν στο ίδιο σημείο.

Και, είναι ότι μπορώ μόνο να παρεμβαίνω στον εαυτό μου, εσείς, έχετε όλους τους απαραίτητους πόρους για να λύσετε τις ζωές σας.

Μπορώ να σου δώσω τη συμβουλή μου μόνο αν μου το ζητήσεις και εξαρτάται από εσένα να την ακολουθήσεις ή όχι.

Έτσι, από εδώ και πέρα, παύω να είμαι: το δοχείο των ευθυνών σου, ο σάκος της ενοχής σου, η πλύστρα των τύψεων σου, ο συνήγορος των λαθών σου, ο τοίχος των εγκωμίων σου, ο θεματοφύλακας των καθηκόντων σου, αυτή που πρέπει να λύσει τα προβληματά σου και να αναλάβει τις ευθύνες σου. Από εδώ και στο εξής, σας αντιμετωπίζω ως αυτό που πραγματικά είστε: ανεξάρτητοι και αυτάρκεις ενήλικες.

Όλοι στο σπίτι της μαμάς μου έμειναν άφωνοι.

Από εκείνη την ημέρα, η οικογένεια άρχισε να λειτουργεί καλύτερα, γιατί όλοι στο σπίτι γνωρίζουν ακριβώς τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν.”

 

Newsletter